پرچم‌داران دو دهه تلفیقی در موسیقی ایران | بخش دوم

 مروری بر وضعیت گذشته و حال گروه‌های تلفیقی از دهه هفتاد تا به امروز

گروه تلفیقی بمرانی

گذشته: گروه «بمرانی» از معدود گروه‌هایی است که در این سال‌ها توانسته آهسته و پیوسته، مسیر خود را در موسیقی پیدا کند و 29 آبان امسال قدم به دهمین سال فعالیت خود گذاشت؛ آن هم در شرایطی که اعضای اولیه خود را همچنان حفظ کرده است.

اعضای این گروه که با هم نسبت خانوادگی دارند، سال 86 «بمرانی» را تشکیل دادند و سال‌ها در فضای غیررسمی فعالیت می‌کردند که دو آلبوم «جوراب‌های لخت» و «اتوبوس قرمز» (آلبومی برای کودکان) حاصل این فعالیت بود و تازه سال 94 توانستند از اولین آلبوم رسمی خود یعنی «مخرج‌مشترک» رونمایی کنند. آنها در حوزه تئاتر هم بسیار فعال بوده‌اند و سال 91 طبق اعلام اداره تئاتر، با حضور در پنج نمایش، پرکارترین گروه موسیقی در تئاتر شناخته شدند.

بمرانی‌ها اما در تجربه تازه‌شان، یعنی آلبومِ «گذشتن و رفتن پیوسته» که سال گذشته منتشر شد، مسیر متفاوتی را پیش گرفتند که اتفاقاً هم از سوی مخاطبان و هم از سمت منتقدان، مورد اقبال گسترده‌تری واقع شد و نتیجه آن هم حضور در سالن‌هایی مثل میلاد نمایشگاه و برج میلاد بود.

حال: بهزاد عمرانی (خواننده گروه) درباره برنامه این روزهای گروه به «موسیقی ما» می‌گوید که مشغول ساخت موسیقی جدیدترین فیلم کمال تبریزی با نام «خودسر» هستند و البته کارهای آلبوم جدید را هم به آهستگی پیش می‌برند. در کنارش یک تعداد پروژه موازی دیگر هم دارند و علاوه بر آن امسال یک تک‌قطعه از آلبوم جدید را هم منتشر خواهند کرد.

گروه‏ های آبرنگ، نایما و دارا دارایی

گروه آبرنگ: ماهان میرعرب، دارا دارایی و امین طاهری، سال 86 تصمیم به تأسیس گروه «آبرنگ» می‏گیرند و بعدها هم حمزه یگانه به جمع آنها اضافه می‏شود و چندین کنسرت در ژانر جَز-فیوژن اجرا می‏کنند که اوایل بیشتر به سمت اجرای جَز استاندارد و موسیقی آذربایجان و ترکمن‌ها رفتند؛ اما بعدها به سمت موسیقی تلفیقی گرایش پیدا کرده و از ساخته‌های خودشان هم اجرا کردند.

انگیزه آنها برای جدی‌تر کردن گروه «آبرنگ» هم یک پیانیست ارمنی به نام «واهاک» بود که در ایران روی صحنه رفت و کلاس‌هایی هم برگزار کرد که بعد از رفتن او، آنها کارشان را جدی‌تر آغاز کردند. «آبرنگ» آن زمان تلفیقی از موسیقی جَز و موسیقی مقامی و ردیفی را اجرا می‌کرد اما اکثر نوازندگان موسیقی سنتی انعطاف کمتری نسبت به الان داشتند و خیلی با این فضاهای تلفیقی کنار نمی‌آمدند. نهایتاً هم در سال 87 ماهان میرعرب از ایران می‏رود و «آبرنگ» به سرنوشت مشترک گروه‌های موسیقی دچار می‏شود.

گروه نایما: گروه دیگری که از دل «آبرنگ» بیرون آمد، گروه تلفیقی «نایما» بود که حمزه یگانه آن را سال 87 راه انداخت و با امین طاهری دو یار وفاردار این گروه بودند. هنرمندانی چون ماهان میرعرب، دارا دارایی، ماکان اشگواری، آرین کشیشی، عماد عامری، شهریار صیقلانی، علی بیرنگ، بابک صفرنژاد، علی پورنگهبان و محمد شعبانی هم در 7 سال فعالیت این گروه در پروژه‌های مختلف با نایما همکاری کردند. آنها در گروه‌شان علاوه بر آثار بی‌کلام، به زبان‌های مختلفی از جمله فارسی، فرانسوی و انگلیسی هم می‌خواندند. از این گروه دو آلبوم «ساحل تهران» و «آواره» منتشر شد و اردیبهشت 93 آخرین کنسرت‌شان را در پردیس سینمایی قلهک، در آخرین شب جشنواره موسیقی خلیج فارس برگزار کردند. فعلاً خبری از فعالیت‌های تازه‌تر آنها نیست.

گروه دارا دارایی: سال 91، دارا دارایی تصمیم به تشکیل گروهی می‌گیرد که به نوعی رویکرد «آبرنگ» را دنبال می‏کرد اما موسیقی گروه «دارا دارایی» با فضاهای خاصی از موسیقی ایرانی قرابت داشت. اولین کنسرت گروه در اسفند سال 91 و به بهانه فستیوال موسیقی تلفیقی در فرهنگ‏سرای نیاوران برگزار می‌شود و در فستیوال‌های خارجی نیز شرکت می‌کنند. دو هنرمند جنوبی یعنی رضا کولغانی و ابراهیم علوی -که اکنون دارا دارایی را در گروه «داماهی» همراهی می‌کنند- هم در کنار دیگران با گروه همکاری می‏کردند. دارا این سال‌ها فعالیت‌هایش را در گروه دیگرش یعنی «داماهی» پیش می‌برد.

گروه افشارستان

گذشته: میلاد درخشانی، سال 87 اولین آلبوم شخصی‌اش را با نام «افشارستان» (با حضور جمعی از نوازندگان سرشناس موسیقی) منتشر کرد که تلاشی برای مدرن‌نوازی تار محسوب می‌شد. با استقبالی که از آلبوم شد، تصمیم به اجرای زنده گرفت و اواخر شهریور 90، با گروهی -که نامش برگرفته از آلبوم است- در تالار حرکت روی صحنه رفت.

آن سال «افشارستان» سر و صدای زیادی راه انداخت و در نظرسنجی بزرگ همان سال سایت موسیقی ما هم عنوان «پدیده موسیقی سال» را به خود اختصاص داد. درخشانی در هر اجرا، قطعات جدید و تجربه‌های تازه‌تری به مخاطبان ارائه می‌کرد و این در واقع رویكرد اجرایی «افشارستان» بود. نوازندگانش هم دچار همین تغییرات می‌شدند که خودش دلیل آن را روشی برای شناساندن هرچه بیشتر نوازندگانِ باکیفیت به مردم و مهیا کردن بستری برای نشان دادن قدرت نوازندگی آنها عنوان کرده بود.

این گروه علاوه بر برگزاری کنسرت‌هایش، شهریور 94 دومین آلبومش با نام «افشارستان 2 (تا رهایی)» را هم منتشر کرد و بعد از آن هم، درخشانی در گفت‌وگویی با «موسیقی ما» گفت: «این دو اثر به اندازه کافی من را ارضا کرده و چیزهایی را که دوست داشتم از طریق «تار» بیان کنم، بیان کرده‌ام. به همین خاطر فعلاً قصد ندارم در این فضا کار کنم و تجربه‌های دیگری را در زمینه موسیقی باکلام و سازی انجام خواهم داد.»

حال: میلاد درخشانی در این سال‌ها تجربه‌های مختلفی را از سر گذرانده و در بخش‌های مختلف از جمله موسیقی باکلام، بی‌کلام، تک‌نوازی، موسیقی پاپ و سنتی فعالیت داشته، اما حالا قصد دارد بار یگر تحت عنوان گروه «افشارستان» روی صحنه برود و هر دو آلبوم منتشر شده از این گروه را در تهران و شهرستان‌ها اجرا کند که زمان این اتفاق را دور نمی‌داند؛ چرا که به گفته خودش علاقه‌اش در موسیقی، بیشتر معطوف به موسیقی اینسترومنتال است.

گروه پالت

گذشته: سال 88 به صورت اتفاقی برای اجرا در مؤسسه خیریه محک دور هم جمع می‌شوند و آن‌قدر این تجربه به دهان‌شان مزه می‌کند که از همان موقع استارت اولیه «پالت» زده می‌شود. چند جوان که آن زمان توانستند نظر هم‌سن و سال‌هایشان را به شدت به سمت خود جلب کنند و چند ماه قبل از انتشار اولین آلبوم رسمی، سال 91 در برج آزادی روی صحنه بروند.

پالتی‌ها آن زمان ورژن جالبی از قطعه «خونه مادربزرگه» را همراه با موزیک‌ویدئوی آن منتشر کردند که به‌سرعت در فضای مجازی دست به دست شد. بعد از آن هم با اعتراض خلاقانه‌ای که برای نشان ندادن ساز در تلویزیون در برنامه «رادیو هفت» از خود نشان دادند، توانستند بیش از پیش محبوبیت عام پیدا کنند. در همین حین یکی از اعضای گروه یعنی حسام محمدیان‌پور، همان سال‌های ابتدایی از گروه جدا شد و به امریکا رفت و مشغول کار در یک کافه شد.

گروه اردیبهشت 94 آلبوم دومش را منتشر کرد که به اندازه آلبوم اول مورد استقبال مخاطب عام قرار نگرفت. آنها کم‌کم به فکر انتشار آلبوم‌های شخصی افتادند. نسبت به گذشته فعالیت‌شان کمتر شد و در کنار پالت، پروژه‌های شخصی خود را هم پیش بردند. تا این‌که سال گذشته برای اولین‌بار در مدیوم تلویزیون حاضر شدند و با خواندن ترانه «تمام ناتمام» برای تیتراژ سریال «لیسانسه‌ها» (به کارگردانی سروش صحت) و استقبال مردم از آن، دوباره انرژی گرفته و کنسرت‌هایشان را از سر گرفتند.

به دلیل همین استقبال، آنها همان سال یک آلبوم EP صوتی و تصویری به نام «تمام ناتمام» هم منتشر کردند که امسال در چهارمین جشن سالانه موسیقی ما توانست تندیس بهترین آلبوم تلفیقی را به انتخاب کارشناسان از آن خود کند.

در این میان کاوه صالحی، امید نعمتی و داریوش آذر قطعات انفرادی خود را منتشر کردند و در ادامه، داریوش آذر (نوازنده کنترباس و هم‌خوان) دومین عضوی بود که از گروه جدا شده و سراغ کارهای انفرادی خود رفت. به تازگی هم آلبوم شخصی امید نعمتی با نام «حرمان» منتشر و در جشنواره موسیقی فجر برای اولین بار روی صحنه رفت.

حال: حالا مدتی است که فعالیت‌های پالت کمتر شده اما امید نعمتی معتقد است «پالت» در حال پوست‌اندازی است و این اطمینان را به طرفداران می‌دهد که حال گروه خوب است. او به «موسیقی ما» می‌گوید: «همه هر چند وقت یک‌بار با یک حادثه جدید روبه‌رو می‌شوند که باید آن را حل‌وفصل کنند. الان هم پالت در یکی از این دوره‌ها است که باید آن را پشت سر بگذراند. پروژه شخصی‌ام حتی به تسریع این اتفاق کمک کرده و خودم هیچ‌وقت تا این اندازه برای پالت انگیزه نداشته‌ام. ما این روزها کارهای آلبوم بعدی را هم پیش می‌بریم.»

گروه دیوار

گذشته: گروه «دیوار» در سال 1390 توسط مسعود همایونی (نوازنده گیتار الکتریک) و یاشار خسروی (نوازنده ساکسوفون) پایه‌گذاری شد. در ادامه، پویا نیک‌پور (نوازنده کیبورد و پیانو)، بابک ریاحی‌پور (نوازنده باس) و ایلیار خسروی (درامر) به این جمع پیوستند تا «دیوار» تکمیل شود. هدف اصلی گروه، تولید سبکی از موسیقی آلترناتیو بود که بازار پرمخاطبی ندارد و «دیوار» بستری بود تا این نوازنده‌های اغلب سرشناس، موسیقی‌ای که خارج از این فضا طالب چندانی نداشت را اجرا کنند. استقبال از تنها کنسرت گروه در سال 91 به میزبانی تالار ایوان شمس، بسیار خوب بود و یک سال بعد، «دیوار» موفق به کسب عنوان بهترین قطعه تلفیقی بخش مردمی در اولین جشن سالانه موسیقی ما شد. سرانجام و با تأخیرهای پیاپی، اولین و تنها آلبوم صوتی-تصویری گروه در آذرماه 93 روانه بازار شد.

حال: به دنبال انتشار آلبوم گروه و در حالی که انتظار می‌رفت روزهای پرخبرتری در انتظار آنها باشد، فعالیت‌های «دیوار» روزبه‌روز کمتر شد و در 3 سال اخیر، خبر چندانی از فعالیت‌های این موزیسین‌های توانا نبوده است. دلایل این مسأله را می‌توان عدم ساپورت مالی و حضور اعضای این گروه در ارکستر بابک جهانبخش (در روزهای پرکاری و اوج این خواننده) دانست. در این میان، برادران خسروی مدتی را خارج از ایران سپری کردند. مسعود همایونی در خصوص وضعیت حال حاضر این گروه به «موسیقی ما» می‌گوید «دیوار» منحل نشده و ممکن است در سال‌های آینده بار دیگر، شاهد فعالیت‌هایی از این گروه باشیم.

گروه چارتار

گذشته: اعضای «چارتار» مثل اکثر گروه‌ها، به واسطه رفاقتی که با هم داشتند، در سال 90 دور هم جمع شدند. گروه تا دو سال کارهایش را در فضای مجازی منتشر می‌کرد و مجوز کنسرت هم به آنها داده نمی‌شد. «باران تویی» مشهورترین قطعه‌ای بود که در فضای مجازی منتشر کرد و با همین آهنگ توانست مخاطب گسترده‌ای پیدا کند.

اولین اتفاق خوشایند برای طرفداران «چارتار» هم در افتتاحیه جشنواره فیلم فجر افتاد و در حقیقت، حضور چارتار روی سن و پخش اجرایشان از تلویزیون، متفاوت‌ترین نکته این افتتاحیه بود. بلافاصله بعدش این خبر منتشر شد که اولین آلبوم گروه چارتار به نام «باران تویی» با مجوز رسمی به بازار می‌آید.

«باران تویی» وارد بازار موسیقی کشور شد و فروش خوبی هم کرد. اسفند 92 اولین کنسرت‌شان را در سالن اریکه ایرانیان برگزار کردند و بعد از آن با کنسرت‌هایی که در برج میلاد و فضای باز آن اجرا کردند، خیلی زود توانستند رکورد فروش بلیت در این سالن را از آن خود کنند. آنها در دومین جشن سالانه موسیقی ما موفق شدند برای آلبوم «باران تویی»، تندیس طلایی بهترین آلبوم و بهترین قطعه موسیقی تلفیقی سال 92 را از آن خود کنند.

چارتار سال 94 آلبوم دوم خود را منتشر کرد اما آن آلبوم نتوانست موفقیت‌های آلبوم اول را تکرار کند و برخی حواشی -از جمله تور کنسرت‌شان خارج از ایران که شهریور 95 برگزار و باعث سکوت چندین ماهه آنها شد- چارتار را برای مدتی از گردانه رقابت‌ها خارج کرد و حتی شایعاتی مبنی بر منحل شدنش به گوش رسید.

آنها سال 96 را با انتشار قطعه‌ای (برف) از آلبوم سوم و همچنین برگزاری کنسرت در وزارت کشور، آغاز کردند. در این میان، آرمان گرشاسبی به سیاق دیگر گروه‌های تلفیقی، خبر از انتشار آثار مستقل خود داد و قطعه «شب» را هم منتشر کرد.

حال: امروز سومین آلبوم آنها به نام «دریا کجاست؟» منتشر شد و قرار است به زودی تور کنسرت‌هایشان را برگزار کنند. حال باید منتظر ماند و دید آیا گروه چارتار با آلبوم سوم، باز هم می‌توانند به روزهای اوج خود برگردند؟

گروه کاسته

گذشته: شاید بتوان گفت یکی از چالش‌های مهمی که در این سال‌ها کوارتت «کاسته» با آن روبه‌رو شد، جدا شدن پیتر سلیمانی‌پور از گروه بود که به دلیل برخی شرایط، از تابستان سال گذشته (1395) دیگر نتوانست گروه را همراهی کند تا به این ترتیب، به پیشنهاد خود پیتر، سهیل پیغمبری جایگزین او شود. «کاسته» از سال 91 با عنوان «تریو احسان صدیق» فعالیت‌اش را آغاز کرد.

بخشی از قطعات ارائه شده در اولین آلبوم گروه -که سال 94 با عنوان «ایستگاه یک» منتشر شد- موسیقی متن فیلم‌های کوتاه ساخته احسان صدیق بود. بعد از رفتن پرویز نوری و آمدن مازیار یونسی، تریو احسان صدیق میل به کوارتت شدن پیدا می‌کند و به پیشنهاد رامین صدیقی، پیتر سلیمانی‌پور به گروه اضافه و به این ترتیب تریو تبدیل به «کوارتت کاسته» می‌شود. بعد از انتشار آلبوم اول (سال 94)، گروه کنسرت‌های متعددی در کشورهای مختلف اجرا کرد که از اجرای آنها به عنوان بهترین اجرای فستیوال هلند در رسانه‌های خارجی یاد شد.

حال: کاسته که این روزها با احسان صدیق (گیتار الکتریک)، مازیار یونسی (پیانو و آوا)، سهیل پیغمبری (کلارینت، کلارینت باس، ساکسیفون سوپرانو) و روزبه فدوی (درامز) کارش را ادامه می‌دهد، آلبوم دومش (ایستگاه 2) را هم آماده انتشار دارد و این روزها مشغول کار روی آلبوم سوم گروه است.

رامین صدیقی درباره فعالیت‌های پیش روی این گروه می‌گوید: «سال گذشته ضبط آلبوم «ایستگاه 2» در ترکیه و میکس و مستر آن در استودیو «لابوسون» انجام شد. چون قرار است همزمان توسط شرکت ECM هم منتشر شود، منتظر اعلام تاریخ دقیق انتشار از سوی آنها هستیم که احتمالاً بهار سال آینده خواهد بود.»

به نظر می‌آید که این یک سال صبوری آنها برای انتشار آلبوم می‌ارزد، چون به یک‌باره کاسته وارد لِول جهانی می‌شود و نامش به واسطه انتشار آلبومش توسط شرکت پرآوازه ECM کنار هنرمندانی چون کِیت جَرِت و یان گاربارک قرار می‌گیرد.

گروه پیتر سلیمانی‌پور

گروه پیتر سلیمانی‌پور با هدف شرکت در نخستین «هفته‌ موسیقی تلفیقی» در زمستان ۹۱ شکل گرفت. موسیقی این گروه مبتنی بر تعدادی از ساخته‌های بسیار قدیمی سلیمانی‌پور و رویکرد آن دوره او به موسیقی‌ بود که به دلایلی نتوانسته بود آنها را روی صحنه ببرد. می‌گوید آشنایی با نوازندگان بسیار خوب و قهاری که همیشه دوست داشته با آنها کار کند، بهانه‌ای شد که رپرتواری از کارهای اوایل دهه 70 و کارهای جدیدی که شبیه همان کارهای گذشته بود را برای علاقه‌مندان اجرا کند.

اعضای این گروه را آرش پژندمقدم (درامز)، دارا دارایی (گیتارباس)، نیما رمضان (گیتارالکتریک)، حمزه یگانه (کیبورد) و پیتر سلیمانی‌پور (ساکسفون، آهنگساز) تشکیل می‌دادند که حضور بعدی‌شان روی صحنه مربوط به سال 93 در جریان دومین هفته موسیقی تلفیقی می‌شد که به دلیل استقبال مخاطبان آن اجرا برای یک سانس دیگر هم تمدید شد.

این آنسامبل قرار بود قطعات اجرا شده در کنسرت را به صورت یک آلبوم منتشر کنند که تا حدی هم آنها را ضبط کرده بودند اما این پروژه ناتمام ماند و با درگیر شدن پیتر در کوارتت «کاسته» و برخی فعالیت‌هایش در دیگر گروه‌ها مثل «دارکوب»، آنسامبل «پیتر سلیمانی‌پور» نیمه کاره رها شد.

گروه دال

گذشته: اسفند سال 92، اولین اثر گروه «دال» به نام «آوازم را می‌رقصیدی» منتشر شد که در این قطعه داریوش آذر (عضو سابق گروه پالت) به عنوان خواننده مهمان در کنار آنها بود. این قطعه توانست مورد توجه مخاطبان قرار گیرد و به سرعت در فضای مجازی دست به دست شود. دال از ابتدا پنج عضو ثابت داشت؛ شایان شکرآبی، یزدان بهمنی و میلاد سعدی به همراه امین هدایتی که آواز قطعات را می‌خواند و غزل مهدوی که ترانه‌ها را می‌نوشت.

پس از «آوازم را می‌رقصیدی»، آنها چند قطعه دیگر هم منتشر کردند و در ادامه به آلبوم «گذر اردیبهشت» رسیدند؛ اثری که اردیبهشت 95 به بازار عرضه شد و مورد توجه قرار گرفت و توانست عنوان پرفروش‌ترین آلبوم تلفیقی سال 95 را در سایت بیپ‌تونز کسب کند. علاوه بر آن، این اثر سال گذشته در جشنواره موسیقی فجر برنده لوح تقدیر بهترین موسیقی تلفیقی سال شد و در بخش آهنگسازی جایزه باربد هم نامزد بود.

آنها پس از این آلبوم، چند اجرای کوچک داشتند تا این‌که شهریور 95 توانستند در تالار وحدت روی صحنه بروند. آنها در هر کنسرت هنگام اجرای قطعه «آوازم را می‌رقصیدی»، یک خواننده مهمان داشته‌اند که کیان پورتراب، اشکان خطیبی و میلاد درخشانی از آن جمله هستند.

حال: حالا آلبوم دوم «دال» در حال تولید است. اثری که به گفته اعضای گروه، تا حدودی با فضای آلبوم اول متفاوت بوده و قرار است اواخر امسال یا اوایل سال آینده منتشر شود. به گفته اعضای دال، آنها این روزها به فکر تولید چند موزیک‌ویدئو و قطعات جدید هستند و زمستان هم اجرای زنده خواهند داشت.

شایان شکرآبی درباره تغییرات این آلبوم به «موسیقی ما» می‌گوید: «قرار نیست سناریو گروه «دال» همیشه تکرار شود. فکر می‌کنم ترانه‌های آلبوم دوم دغدغه‌مندتر شده که این دغدغه در شکل‌های مختلف خودش را نشان داده است. حتی اگر در مورد عشق هم صحبت شده باشد، عشق دغدغه‌مندتری است.»

گروه تلفیقی داماهی

گذشته: دارا دارایی سال 93 طی پروژه موسیقایی «دو، ر، می، فا، صلح» گروه داماهی را در برزیل تشکیل داد که این گروه پس از پایان جام‌جهانی در ایران فعالیت‌های خود را آغاز کرد؛ آن هم با حضور نوازندگان تراز اولی که این‌بار سعی داشتند از‌‌ همان آغاز کار، مخاطب عام را در روند فعالیت‌های گروه لحاظ کرده و موسیقی با کیفیت و استاندارد بالایی تولید کنند که برای مخاطب عام هم جذاب باشد. آنها دو سال پیش اولین آلبوم خود را منتشر و کنسرت‌هایشان را برگزار کردند. در این راه به واسطه موسیقی خلاقانه و البته پرفورمنس رضا کولغانی (خواننده) به قدری توانستند مخاطب را به سمت خود جذب کنند که از سال گذشته کنسرت‌هایشان به برج میلاد هم نقل مکان کرد.

حال: دارا دارایی (سرپرست گروه) درباره فعالیت‌های پیش روی داماهی به «موسیقی ما» می‌گوید: «در حال ضبط نهایی قطعات پایانی آلبوم دوم هستیم و اوایل سال 97 آن را منتشر خواهیم کرد. به لحاظ فرم و اشعار، تغییراتی داشته‌ایم و تعداد ترک‌ها با شعر فارسی را بیشتر کرده‌ایم. علاوه بر آن، یک قطعه با شعری از محمود طلوعی هم آماده انتشار داریم.» داماهی امسال توانست در چهارمین جشن سالانه موسیقی ما، تندیس بهترین آهنگسازی موسیقی تلفیقی را به انتخاب کارشناسان، از آن خود کند.

گروه تلفیقی کماکان

گذشته: سال 94 بود که مهدی ساکی، اولین آلبوم رسمی خود یعنی «کماکان» را با نظارت هنری ماکان اشگواری منتشر کرد. البته پیش از آن با چندین اجراى زنده بین مخاطبان شناخته شد و اولین آلبومش توانست تبدیل به یکى از موفق‌ترین آلبوم‌هاى ژانر تلفیقى شده و به فروش ویژه‌اى در این ژانر دست پیدا کند. از اشعار مولانا گرفته تا ابراهیم منصفی و حسین منزوی و حتی لالایی‌های محلی و ترانه‌بازی‌های کودکان به زبان عربی، در «کماکان» استفاده شد.

حال: «کماکان» با حفظ مهدی ساکی و تغییر نوازندگانش، تبدیل به پروژه کماکان شد که آثار فولکور و موسیقی جنوب را ارائه می‌کند و قرار است دومین آلبومش را با حفظ همان غنای موسیقی و ترنم‌های دلنشین جنوبی، با شکل و شمایل جدیدی در اختیار مخاطبان قرار دهد که برای تحقق این ایده، نوازندگان تراز اول موسیقی آلترناتیو یعنی سردار سرمست (پیانو) و ابراهیم علوی (عود، گیتار و گیتارباس) را در کنار خود دارد و در ضمن مهرداد علیزاده (سازهای کوبه‌ای) نیز آنها را همراهی می‌کند.

مهدی ساکی معتقد است «کماکان» قرار است در هر آلبوم رنگ و بوی تازه‌ای داشته باشد و درباره حال و هوای تازه‌ترین پروژه‌اش به «موسیقی ما» می‌گوید: «ساز پیانو در اکثر قطعات این آلبوم نقش کلیدی دارد. تصور ما این است که اگر به این موسیقی، اِلِمان‌های موسیقی الکترونیک را هم اضافه کنیم، می‌تواند ترکیب زیباتری خلق کند. البته شاخصه‌های همیشگی هم در آن دیده می‌شود، به خصوص در بخش انتخاب شعر که همیشه برایمان اهمیت داشته و به همین دلیل از اشعار مولوی، عارف قزوینی، هوشنگ ابتهاج و شعرهای فولک جنوب غرب استفاده کرده‌ایم.»

منبع: موسیقی ما