یادداشت‌های چهره‌های هنری به مناسبت زادروز « علیرضا قربانی »

  

مهتاب نصیرپور: دریچه‌ای به جهانی رویایی

برای من و امثال من، صدای علیرضا قربانی و آواز ایشان دریچه‌ای برای دور شدن از این جهان پر از تشویش و نگرانی است؛ جهانی که آشفته است و روی آرامش به شما نشان نمی‌دهد. برای لحظاتی می‌توانیم چشمان‌مان را ببندیم و به جهانی فکر کنیم که به رویا نزدیک است. آن‌قدر نزدیک است که می‌تواند خود رویای ما باشد. علیرضا قربانی توانست ما را به رویاهایمان و جهان رویایی نردیک‌تر کند؛ به چیزهایی که دوست‌شان داریم و در اطراف‌مان کمتر نشانی از آنها می‌توان دید. من افتخار می‌کنم که هم‌عصر چنین آوازخوانی هستم.

محمدعلی بهمنی: حافظ موسیقی میهن

جایگاه بزرگانی مثل علیرضا قربانی پر واضح است. هیچ‌چیزی نیست که درباره او پنهان باشد؛ از هوشمندی‌هایش تا اشتیاق و ارادتی که به موسیقی میهن‌اش دارد. آنچه که از آثار او برمی‌آید و از او به یادگار خواهد ماند، این است که او از ارادتمندان موسیقی میهن است. طبیعی است که چنین شخصیتی قابل توصیف نباشد و به زعم بنده، شایستگی می‌خواهد مثل او بودن؛ آن هم در شرایطی که اجراهای مبتذل روی صحنه می‌روند. او یکی از حافظان موسیقی ایرانی است که در آثار اخیرش نیز توجهی به شعر آزاد داشته و این نشان‌دهنده شناخت او از ادبیات است.

الهام پاوه‌نژاد: مسیح واژه‌ها

آشنایی من با صدای علیرضا قربانی -مثل بسیاری دیگر- به موسیقی تیتراژ سریال «مدار صفر درجه» ‌و شعر جاودانه‌ی زنده‌یاد افشین یداللهی عزیز بازمی‌گردد. اما آن‌چه که در این سال‌ها مرا در زمره علاقه‌مندان و پیگیران آثارش نگاه داشته، توجه و دقت او به انتخاب اشعاری است که می‌خواند. درک و دریافت او از شعر -که برای من هنر بی‌بدیلی است- به جایی می‌رسد که واژه را از آن خود کرده و به این دلیل، قطعاتش سرشار از احساس کلماتی است که چون مسیح به آنها جان می‌دهد. میلادش را به خانواده‌ی موسیقی ایران و کسانی که عزیز می‌دارندش و خودش تبریک می‌گویم و آرزو دارم که صدا و آوایش همچنان جاودان و درخشان، مانا باشد.

مهیار علیزاده: صدایی به رنگ صدای تو نیست

“دوستى” در كتاب هنرِموسيقى امروز ايران، تبديل شده به كمياب ترين بخش داستان، داستانى كه پُر شده از افراد بي هويت و بي هنرى كه به رغم تبليغات رسانه ايي تبديل شده اند به الگوى هنرى جوانان.
بعضي كه خود اظهار می كنند كه بی هنرند و بعضى هم به لطف خويشاوندان يا دوستان هنرمند دستى به ماجرا پيدا كرده اند. تا آنجا كه من مي دانم موسيقى ايران هيچ گاه اينگونه بي هويت نبوده.
بنابراين دوستى با عزيزانى كه معرفت و رفاقتشان برايت ثابت شده است ، حكم گرانبهاترين را پيدا مى كنند در دنيايت.
عليرضا يكي از آنان است كه دوستش مي دارم و راجع به صدايش كه حرفي ندارم چون پرواضح است كه:
“صدايي به رنگ صداي تو نيست    
به جز عشق نامي براي تو نيست”
باشد كه دوستيمان پايدار باشد…
تولدت مبارک رفيق
مهيار عليزاده
 

رضا موسوی: پیوند هنر و اخلاق

همیشه درباره آدم‌هایی که کار هنری می‌کنند، این فکر را دارم که آن فعالیت تا کجا پیش می‌رود و چه‌قدر جای پیشرفت در آن وجود دارد و اساساً از فعالیت هنری به دنبال چه چیزی هستیم؟ اما درباره علیرضا قربانی فکر می‌کنم بخش مهمی از ایده‌آل‌های هنری را به شکل ذاتی و درونی درک کرده است. او متوجه شده انتهای قصه هنر چیزی به جز احترام، مهربانی و صداقت نیست. همه هنرمندان باید در انتها به جایی برسند که آدم‌های محترم و خوبی شوند.

اصلاً قصد ندارم در مورد فعالیت‌های هنری علیرضا قربانی صحبت کنم؛ چون به لحاظ سلیقه‌ای و فنی، ممکن است از دیدگاه خیلی‌ها خوب باشد و برخی هم به او انتقاد داشته باشند. مجموعه کارهای هنری علیرضا قربانی او را به جایی رسانده که به یک آدم محترم تبدیل شده و هنر، از او یک فرد خوب ساخته است. این بدان معنا نیست که او خوب نبوده؛ بلکه او در فرآیند هنر به تعالی رسیده است.

هنر علیرضا قربانی، اخلاقش را به تعالی رسانده و در هنرش به چیزی دست پیدا کرده که همیشه او را روی لبه تیغ نگه داشته است. نمی‌گویم علیرضا قربانی در این کار سخت به بهترین جا رسیده؛ اما می‌بینم و می‌دانم که تلاش می‌کند. تلاش در راستای رسیدن به سطحی از کیفیت در کار که بتوان روی آن نام هنر گذاشت و در عین حال، آن‌قدر رفتارش دور از مخاطب نباشد که مخاطب را از دست بدهد. غالباً در فضای هنری یا با کارهای بسیار عامه‌پسند طرف هستیم یا کارهای خیلی آرتیستیک که عامه مردم متوجه آن نمی‌شوند. این مسیر صعب‌العبور است و او با اقتدار روی لبه تیغ حرکت می‌کند و به نظرم از نادرترین هنرمندانی است که مخاطبانش را هم به خوبی جلب کرده است.
 

وحید تاج: متعهد و ثابت‌قدم 

برای هر هنرمندی انتخاب راه و مسیر حرکت، یکی از مهم‌ترین تصمیمات است؛ اما مهم‌تر از آن، حفظ و ماندن در آن مسیر درست است و اینکه آن هنرمند به انتخابش پایبند باشد. دوست و همکار خوبم علیرضا قربانی عزیز از جمله هنرمندان متعهدی است که همواره در راهش ثابت‌قدم بوده و امیدوارم تا انتها بر این روش بماند.

وفاداری او به موسیقی ایرانی و همزمان با نیاز جامعه حرکت کردن، از ویژگی‌های هنری قربانی است. گذشته از احساس خوب، گرمی صدا، حجم صدا و تکنیک بی‌نظیر در خواندن آواز و تصانیف، این اخلاق پسندیده و نیکوی او است که زبانزد خاص و عام است و همواره باعث شده تا در دل مردم و مخاطبانش ریشه بدواند.

خدمت علیرضا قربانی عزیز چهل و پنجمین بهار عمرش را تبریک و شادباش عرض می‌کنم و از خداوند سلامتی و طول عمر باعزت برای ایشان خواهانم.
 

زکریا یوسفی: آیینه‌ای شفاف

هرکس هر چه می‌خواهد بگوید! اما این عضو کوچک خانواده عزیز موسیقی، هیچ‌گاه نمی‌پذیرد که حساب هنر از حساب هنرمند جدا است. سال‌ها تجربه صحنه‌ای و استودیویی در ایران و جای‌جای دنیا به من ثابت کرده که هنر عین اخلاق و اخلاق عین هنر است. به هیچ‌‌وجه قصد تکرار حرف‌های کلیشه‌ای و قدیمی را ندارم. استادان و پیشکسوتان بارها در این باره صحبت کرده‌اند و آنچه که می‌گویم، صرفاً اعتقاد قلبی من است.

من معتقدم روحیه و اخلاق هنرمند با هنرش درست به نسبت نور و آینه است. هرچه آیینه صاف‌تر، انعکاسش درخشان‌تر و لطیف‌تر. انعکاسی که در اطرافیان آن هنرمند هم تأثیر زیادی خواهد داشت. حالا اما بعد از این همه کلی‌گویی بهتر است با مصداق دقیق‌تری صحبت کنم. مصداقی که به راحتی می‌تواند، مورد تأیید و تصدیق قرار گیرد.

مثالم، علیرضا قربانیِ بی‌مثال است. هنرمندی که حالا به رشد و کمال رسیده و قرار گرفتن در کنار او، اعتبار و آبرو است. استادانش، هم‌دوره‌ای‌هایش و همه همکاران جوان‌ترش یک‌دل و یک‌‌زبان می‌گویند که علیرضا قربانی مساوی است با جمع هنر و اخلاق. هیچ‌گاه نشنیده‌ام کسی نسبت به او حرفی جز این بزند یا سخن ناخوشایندی از او به یاد بیاورد.

در زمینه خوانندگی، علیرضا قربانی هیچ احتیاجی به تعریف و توصیف ندارد. او از بزرگ‌ترین‌های این روزها است و در عین حال، شخصیت نجیبش هم اجازه نداده صحبتی در ستایش‌اش مطرح شود. علیرضا چنین انسانی است. همیشه‌ هم با نگاه عمیق و لبخند مهربان و مردانه‌ به همکارانش آرامش می‌دهد. معمولاً نوازنده در کنارش، خستگی کار را فراموش می‌کند و باید بگویم که کار دشوار صحنه در کنار او آسان می‌شود.
شادمانیم از بودنش؛ زادروزش مبارک…