کیوان ساکت: تنها نقطه قوت این سرود صدای سالار عقیلی و رهبری شهرداد روحانی است

همان‌طور که پیش‌تر هم گفته‌ام، ساخت سرود برای تیم ملی که بتواند بازیکنان را تهیج و تشویق کند، فکر و اندیشه بسیار خوبی است اما وقتی سرودی که برای تیم ملی ساخته شده را شنیدم، شگفت‌زده شدم! متعجم که چطور مسئولان به خودشان اجازه داده‌اند با صرف چنین بودجه‌هایی، از آهنگسازان باتجربه‌تر مانند استاد احمد پژمان، فرهاد فخرالدینی، کامبیز روشن‌روان، کامکار و دیگر اساتید که همه در این زمینه صاحب‌نام و شناخته شده هستند، بهره نبرند.

حتی شگفتی من زمانی بیش‌تر شد که متوجه شدم اثر ساخته شده توسط شهرداد روحانی به عنوان قطعه اصلی انتخاب نشده در حالی‌که بسیار زیبا و حساب شده‌تر خلق شده بود.

به زعم من ساخت یک قطعه پاپ و اجرای آن با ارکستر سمفونیک، محلی از اعراب ندارد؛ مخصوصاً این‌که تعداد کم نوازنده‌ها موقع ضبط کاملاً مشهود و لاغری ملودی و صدای ضبط شده مشخص است. در بخش‌هایی از آن هم سالار عقیلی، موسیقی را با آوا همراهی کرده که نتیجه جالب توجه نشده است.

در موسیقی ایرانی به ویژه آن نوع موسیقی که مرشدها در زورخانه‌ها می‌خوانند، ملودی‌های بسیار زیبا و بکر و در عین حال آشنایی داریم و کاش می‌شد روی آن ملودی‌ها که سال‌ها است برای ورزش خوانده و اجرا می‌شوند کار کرد؛ چراکه با الهام گرفتن و گسترش آنها، می‌توان کارهای بسیار زیبا و خاطره‌انگیزی آفرید.

به هر حال شاید بتوان گفت که مسئولیت این انتخاب نامناسب به گردن افرادی است که بر این آهنگ صِحه گذاشته و آن را تأیید کرده‌اند؛ در واقع اگر بازخواستی در کار باشد، آنها باید مورد بازخواست قرار گیرند وگرنه آهنگساز محترم تلاش خود را کرده و مسلماً در ذهن خود به دنبال خلق اثری زیبا و قابل تأمل بوده است که از آن باز مانده است.